اطلاعات در مورد سشوار و تاریخچه ی آن

اطلاعات در مورد سشوار و تاریخچه ی آن

در ابتدا، سشوار یک وسیله خانگی نبود. در سال 1888، الکساندر فردیناند گودفروی دستگاه آرایش مو خود را در یک سالن فرانسوی به نمایش گذاشت. طراحی این سشوار زیبا و جالب نبود و خشک کن او یک ماشین با طراحی بد بود که شبیه یک جاروبرقی بود. یک شلنگ غول پیکر که به منبع گرما متصل بود. در آن زمان، زنان موهای خود را در بالای سر حلقه می ‌کردند، یا به ‌طور مفصل فر می ‌کردند. هدف اختراع گادفروی سرعت بخشیدن به کار بود. اما دستگاه او نتوانست به طور موثر هوا را به گردش درآورد، بنابراین زمان صرفه جویی قابل توجهی نداشت. نمونه اولیه آنقدر سخت بود که به هر حال فراگیر نشد. سشوار ها تا زمانی که اولین دستگاه‌ های دستی در اوایل دهه 1920 در دسترس قرار گرفتند، شروع به کار نکردند. این مدل ‌های فلزی و خانگی درست زمانی به‌ دست آمدند که مدل‌ های موی زنانه تغییر یافت. استفاده از سشوارهای دستی اولیه هنوز دشوار بود. روکش ‌های فلزی ( اغلب آلومینیومی) ، استفاده از آن‌ها را سخت می ‌کرد. همچنین، زمان خشک شدن بیشتر از حد معمول امروزی بود، زیرا دستگاه ها در مقایسه با 2000 وات نسخه های مدرن، تنها 100 وات برق مصرف می کردند. این باعث می‌ شد که استفاده از آن‌ ها در دوره ‌های زمانی طولانی که برای خشک کردن لازم است، خسته شوند. برخی از نسخه های اولیه دارای پایه هایی بودند تا به بازو های فرد که خسته شده بود استراحت دهند. با این وجود، این سشوار ها برای مردم بسیار شگفت انگیز بودند. 

تاریخچه ی سشوار ها

همانطور که گفتیم در دهه 1920، خشک کن های جدید اغلب سنگین بودند و تقریباً 1 کیلوگرم وزن داشتند و استفاده از آن ها دشوار بود. آن ها همچنین موارد زیادی از گرمای بیش از حد و برق گرفتگی داشتند. سشوارها تنها قادر به استفاده از 100 وات بودند که باعث افزایش زمان مورد نیاز برای خشک کردن موها بود. از دهه 1920، توسعه سشوار کم کم بهبود پیدا کرد و از نظر گرمایشی و وزن به مرور بهتر شد. در واقع مکانیزم خشک کن از زمان شروع به کار تاکنون تغییر خاصی نداشته است. یکی از مهم ‌ترین تغییرات سشوار، پلاستیکی بودن آن است تا سبک ‌تر باشد. این واقعه در دهه 1960 با معرفی موتورهای الکتریکی بهتر و بهبود پلاستیک ها مورد توجه قرار گرفت. این دستگاه ها نوع های مختلفی داشتند که یک از آن ها خشک‌ کن کاپوت در سال 1951 به مصرف‌ کنندگان معرفی شد. این نوع خشک‌ کن معمولاً در یک جعبه کوچک قابل حمل، متصل به لوله‌ ای که به داخل یک کلاه با سوراخ ‌هایی در آن می ‌رفت و می‌ توانست روی سر فرد قرار گیرد، کار می‌ کرد. این کار با دادن مقدار یکنواخت گرما به کل سر به یکباره انجام می شد. در دهه 1950، سشوار با هود سفت و سخت که بیشتر در سالن ها دیده می شود، معرفی شد. کلاه ایمنی سخت پلاستیکی داشت که دور سر فرد می پیچید. این خشک کن شبیه به خشک کن کاپوت بود اما با وات بسیار بالاتر کار می کند.

جمع بندی در مورد تاریخچه ی سشوار

طبیعتا فرانسوی ها با حس سبک بی عیب و نقص خود اولین کسانی بودند که راه حلی ارائه کردند. خشک کن ها در اواخر قرن نوزدهم اختراع شدند. اولین مدل توسط Alexander F. "Beau" Godefroy در سالن خود در فرانسه در سال 1890 ایجاد شد. اختراع او یک نسخه بزرگ و نشسته بود که شامل کلاهی بود که به لوله دودکش مانند یک اجاق گاز متصل می شد. گودفوی آن را برای استفاده در آرایشگاه خود در فرانسه اختراع کرد و قابل حمل یا دستی نبود. فقط با نشستن فرد در زیر آن می توان از آن استفاده کرد. در طول اواسط قرن بیستم، نوآوری های زیادی در مورد سشوار وجود داشت. در سال 1954، جنرال الکتریک موتور را داخل محفظه جابجا کرد که به زنان کمک کرد راحت تر از خشک کن استفاده کنند. و نوآوری های پلاستیکی دهه 1960 با پیشرفت های گسترده در پلاستیک و موتورهای الکتریکی تقویت شده، سشوارها را بسیار سبک تر کرد. هر سال سشوار ها به تولید بهتر رسیدند و بهبود یافتند تا کارکرد آسان تری داشته باشند.